Γλυκός, δροσερός, γαλάζιος.
Όσο ήμουν Ελλάδα, ερχόταν πάντα με τις πιο γλυκιές αναμνήσεις φέρνοντας μαζί του τα Πρωτοβρόχια, τη μυρωδιά βρεγμένου χώματος, το φρεσκοψημένο ψωμί, το πράσινο χρώμα των σχολικών θρανίων, τα μικρά καφενεδάκια στο κέντρο της πόλης, τις παρατεταμένες διακοπές μου, την άρνηση να επιστρέψω στο γκρίζο της μεγαλούπολης.
Τα τελευταία χρόνια όμως, μαζί με τις δεκάδες θύμησες από την πιο γλυκιά και πονεμένη Πατρίδα, μου φέρνει την άνοιξη, ανθισμένους κήπους, τις πρώτες λιακάδες έπειτα από πολύμηνες συννεφιές και βροχές καθώς και περιπάτους στις παραλίες.
Κάθε Σεπτέμβρης και μια μικρή αρχή.
Φέτος το Σεπτέμβρη κλείσαμε πέντε χρόνια μαζί σε αυτή την πολύχρωμη μπλογκογειτονιά.
Ο Σεπτέμβρης δεν φαντάζει πια τόσο ξένος, τόσο απρόσιτος, τόσο μοναχικός. Το βλέπω τώρα ξεκάθαρα. Ο Σεπτέμβρης είναι ίσως ο πιο δυναμικός, ο πιο ελπιδοφόρος μήνας του έτους.
Σηματοδοτεί για εμένα τις μικρές γλυκές επιστροφές στις ολοπράσινες πατρίδες, την αναγέννηση, το σπόρο της αναζήτησης, της κορύφωσης και της λύτρωσης.
Και πώς αλλιώς να τιμήσουμε αυτά τα μικρά συναπαντήματά μας παρά με μικρές, πράσινες επαναστάσεις;
Αγριμιώ 