Μικρές ή μεγάλες. Δεν έχει σημασία..
Αυτό που τις κάνει μοναδικές είναι ότι περνάνε και κλειδώνουν μέσα μας.
Και οι δικές μου στιγμές, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι συνυφασμένες με τηλεφωνήματα..
Τηλεφωνήματα πίσω στην Πατρίδα!
Μα πώς να χωρέσει τόσο γαλάζιο, τόσος Ήλιος μέσα σε ένα μόνο τηλεφώνημα;
Πώς;
Φωνούλες που έχω καιρό ν’ακούσω ή που ακούω για πρώτη φορά μετά από χρόνια..
Κάποιες από αυτές τις στιγμές κρατούν μερικά μόλις λεπτά.
Αλλά είναι ικανές να αλλάξουν πολλά.
Κι αυτή η εβδομάδα ήταν γεμάτη στιγμές.
Κι εκπλήξεις!
Από τηλεφωνήματα που απαντήθηκαν, κι άλλα που δεν απαντήθηκαν.
Κι από γράμματα και φωτογραφίες. Πολλά πολλά γράμματα και καρτούλες!
Η προσμονή κι από τις δυο πλευρές μεγάλη!
– Θα το σηκώσει;
– Το έλαβε το γράμμα;
Κι εκείνες οι σιωπές, τόσο μαγικές.
Να μη μιλάς, μα να νιώθεις.
Να αγγίζεις νοερά.
Και ήταν τόσα αυτά που ήθελα να πω και να μοιραστώ, μα δεν πρόλαβα!
Τζινάκι, Αριστάκι, Πασιφαγάκι.. ξέρετε εσείς!
Αγριμιώ 