Δεν μπορείς να αγγίξεις την ψυχή μου…

Ξέρεις, είναι δύσκολο να δίνεις και να δίνεσαι.

Και δεν υπάρχει περισσότερο δόσιμο κι αγάπη από αυτά που έχω λάβει τις τελευταίες ημέρες..

Ένα σεμινάριο ήταν η αρχή μιας μαγικής παρέας, ενός καινούριου πτυχίου (ξέρω, ξέρω!) και ενός ταξιδιού σε παρθένα μέρη.

Ένας κύκλος. 

Έτσι ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο μου.

Με χρώματα, κλασική μουσική και μπόλικες λευκές κόλλες.

«Ωραία, τώρα θα δούμε πως ακουμπάμε τα παιδιά με το μαγικό μας ραβδάκι», είπα στους συναδέλφους, την ώρα που συγκεντρωνόμασταν για την μετεκπαίδευση.

Στο βάθος εικόνες και φάκελοι παιδιών που έχουν κακοποιηθεί. Στα μάτια των θεραπευτών θυμός, απόγνωση και ανυπομονησία. Νομίζω περισσότερο η δική μου…

Τικ, τακ, τικ, τακ.

Ακουγόταν η καρδιά μου.

Τικ, τακ, τικ, τακ.

Λίγο πριν ν’αρχίσει το σεμινάριο, ένιωθα μια χαρμολύπη. Από εκείνες που νιώθεις μόνο όταν πολύ μαγικά πράγματα συμβαίνουν. Και άσχημα και όμορφα ταυτοχρόνως. Μέχρι που άνοιξε η πόρτα… και τότε σάστισα. Κοιταζόμασταν για ώρα μέχρι που άρχισαν να μας σκουντούν οι διπλανοί μας. «Αγριμιώ, ξεκόλλα. Είναι αγένεια να κοιτάς έτσι!»

Δεν ξέρω τι ένιωσε αλλά τα μάθια μου κλείδωσαν στα δικά του και για όλο το διήμερο δεν ξεκολλήσαμε. Είχε εκείνη την σοφία, παρά τα πενήντα του έτη, που μόνο μια παλαιά ψυχή μπορούσε να κουβαλά…

Δεν ήταν τόσο αυτά που μάθαμε στο σεμινάριο, κι αυτά που με τη σειρά μας δώσαμε, αλλά αυτά τα μηνύματα που δεν ήταν τόσο έκδηλα…

Κάπου-κάπου έβλεπες θεραπευτές να κλαίνε. 

Να βουτούν με μανία τα πινέλα και να σχεδιάζουν.

Άλλοτε πουλιά, άλλοτε κλουβιά.

Πότε-πότε άκουγες ουρλιαχτά.

Φωνές.

Και τότε θυμήθηκα τον λόγο που βρισκόμασταν εκεί.

Και μέτρησα. 

Μέτρησα μέσα μου.

Μέτρησα δίπλα μου.

Έναν-έναν.

Όσους έβλεπα στον κύκλο.

Την ώρα του σεμιναρίου.

Πόσοι από εμάς είμαστε επιζώντες σεξουαλικής και σωματικής παιδικής ή εφηβικής κακοποίησης. 

Πόσοι από εμάς δεν διαλέξαμε αυτό το μονοπάτι, αλλά μας διάλεξε αυτό. 

Και τότε κοίταξα τον σοφό Ιθαγενή Αμερικανό στα μάτια και αμέσως γαλήνεψα.

«Η ψυχή σου κλαίει», μου είπε. «Είσαι Ιθαγενής. Το βλέπω στα μάτια σου. Μεγάλωσες στην φύση όπως εγώ, αλλά κανένας άλλος σε αυτό το δωμάτιο δεν είναι σαν εμάς. Η ψυχή σου είναι ζωντανή αλλά κλαίει. Δοκιμάζεται.»

Δεν ξέρω αν σου έχει τύχει ποτέ να φεύγεις από μια κουραστική ημέρα δουλειάς, κατάκοπος αλλά αέρινος. Σχεδόν εξαϋλωμένος.

Ναι. Έτσι σας γράφω πλέον. Όχι εγώ. Αλλά το πνεύμα μου.

Και πώς να μην ήταν τούτη η μέρα τόσο γεμάτη από εικόνες, ήχους, συναισθήματα, γέλιο, κλάμα, γνώσεις… μα προπαντός Σοφία;

Όταν η Κρήτη άγγιξε τους Ινδιάνους…

Κι όταν οι Ινδιάνοι μάγεψαν την Κρήτη…

Όταν δόθηκε η αφορμή για πρώτη φορά να παρουσιάσω το έργο μου, μια καινούρια τεχνική στον χώρο μας (art therapy/narrative therapy), συνδυασμός αρχαίων πρακτικών και νεότερων θεραπειών… όταν έγιναν κάποιες ακόμη προτάσεις για δημοσιεύσεις και βιβλία, όταν το κοινό και οι διδακτορικοί άρχισαν να κάνουν ερωτήσεις κι εμένα μου ερχόταν να απαντήσω στα Κρητικά. Μια αρχέγονη διάλεκτο. Πρωτόγονη. Μαγική…

Όταν δοκιμάσθηκαν όχι φιλίες, μα τα πνεύματά μας.

Δίπλα-δίπλα.

Σε μια άνιση μάχη δύναμης, πατριαρχίας και κακοποίησης.

Με μια κορύφωση σχεδόν μυστικιστική.

Πάντα ξυπόλυτοι, πάντα γυμνοί και ταπεινοί –ως προς την γύμνια της ψυχής- πάντα στην Φύση…

Κι αν τον είχα τώρα εδώ απέναντί μου, ξέρεις τι θα του έλεγα;

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ Ν’ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ…