Λειτουργοί…

Τις τελευταίες ημέρες αναμασάμε διαρκώς τις ίδιες εκφράσεις: «κατάλυση της δημοκρατίας», «κηφήνες του δημοσίου» κι άλλες παρόμοιες βαρύγδουπες δηλώσεις. Αναρωτηθήκαμε ποτέ τι κρύβεται πίσω από αυτές, πίσω δηλαδή από πρόσωπα του πολιτικού και καλλιτεχνικού χώρου;

Κατάλυση της δημοκρατίας δεν ήταν και το κλείσιμο του Αριστοτέλειου Παν/μιου επί σειρά εβδομάδων λόγω απεργίας των καθαριστών; Κατάλυση της δημοκρατίας είναι μοναχά ό,τι έγινε στην ΕΡΤ; Το γεγονός ότι τόσες ημέρες κανένα κανάλι λόγω «συμπαράστασης» δεν δείχνει τις χουντικές του ειδήσεις ενώ σημαντικά νομοσχέδια έχουν κατατεθεί, είναι δημοκρατικό; Οι δημοσιογράφοι είναι ταγμένοι να προασπίζονται και να υπηρετούν την ενημέρωση.

Τη στιγμή που τα ιδιωτικά κανάλια θα έπρεπε να υπηρετήσουν το κοινό συμφέρον, δίνοντας Φωνή στον λαό, αποφάσισαν να δείξουν τη συμπαράστασή τους κόβοντας τον ομφάλιο λώρο της επικοινωνίας και της ενημέρωσης; Πώς να μην απαξιώνονται αυτές οι πράξεις;

Κατάλυση της δημοκρατίας είναι ο ρατσισμός ενάντια στα σχολεία του εσωτερικού, όπου όλοι μαζί χορεύουμε στους ρυθμούς των συνδικαλιστών, όπως και η απαξίωση προς τα σχολεία της ομογένειας, τα οποία τα τελευταία χρόνια δεν λαμβάνουν βιβλία από το υπουργείο. Πασχίζουμε με νύχια και με δόντια να μορφώσουμε τα παιδιά μας, διδάσκοντας εθελοντικά.

Κατάλυση της δημοκρατίας, στο όνομα της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, δεν ήταν η επέμβαση του κράτους στους κατώτατους μισθούς του ιδιωτικού τομέα; Εάν δεν ήταν αυτό κατάλυση της δημοκρατίας, τι είναι; Και σε ποια άλλη χώρα έχει γίνει αυτό;

Μήπως όταν ήρθε εκείνος ο τεχνοκράτης, ο Παπαδήμ(ι)ος, από το πουθενά να μας διοικήσει δεν έπρεπε να κάνουμε λόγο για κατάλυση της δημοκρατίας; Ή τότε που δεν καταφέραμε να συμμετάσχουμε στις εθνικές παρελάσεις επειδή η αστυνομία περιφρουρούσε τα πολιτικά καθάρματα; Πόσο δημοκρατικά ήταν τα παραπάνω; Πόσο δημοκρατικές ήταν οι φωνές και τα νταηλίκια των συνδικαλιστών της ΔΕΗ ή πόσο δημοκρατικό ήταν όταν αυτοί κατέβαζαν τον διακόπτη; Πόσο δημοκρατικό είναι να γινόμαστε έρμαια στα χέρια μερικών συνδικαλιστών, όταν ο σκοπός του συνδικαλισμού είναι να προασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων, ανεξαρτήτως κλάδου;

Η αρχή, οι καταλήψεις σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, έπρεπε να είχε γίνει εκείνη την αποφράδα ημέρα που ο Παπανδρέου έκανε δηλώσεις από το Καστελόριζο πριν από μερικά χρόνια… Οι δημοσιογράφοι και οι εκπαιδευτικοί, που μας προβλημάτισαν με τη στάση τους κατά την διάρκεια των φετινών σχολικών εξετάσεων, έπρεπε να είχαν πρωτοστατήσει. 

Από τη μια αυτοί οι οποίοι εκπροσωπούν τον λαό και γράφουν για τον λαό, από την άλλοι αυτοί που μορφώνουν τον λαό. Ποιοι άλλοι θα μπορούσαν να έχουν ηγηθεί ενός κινήματος για την αναδιάρθρωση; Ποιοι άλλοι, εκτός από αυτούς, και τον κοιμισμένο πνευματικό κόσμο, θα μπορούσαν να πρωτοστατήσουν;

Τι απέγινε η πολυφωνία;

Θεωρώ ως το μεγαλύτερο λάθος που κάναμε, και ως χώρα και ως πολίτες, το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες αλλάζει ο υπουργός Παιδείας κάθε τετραετία. Από εκείνα τα πειραματικά προγράμματα, το εδώ-και-τώρα είναι που ξεκινά το πρόβλημα… Στρατό, παιδεία και υγεία δεν πρέπει να αγγίζουμε παρά μοναχά με ευλάβεια, γνώση, νηφαλιότητα. Και τα αντίστοιχα υπουργεία πρέπει να τα αναλάβουν λειτουργοί από αυτούς τους τομείς. Κοροϊδευόμαστε; Τι δουλειά είχε, επί παραδείγματι, η Κουτσίκου στο υπουργείο Παιδείας επί Καραμανλή όταν δεν είχε σπουδάσει το αντικείμενο;

Θεωρώ εξίσου εμετικά τα κροκοδείλια δάκρυα για την ΕΡΤ, ειδικά από τους ιδιωτικούς σταθμούς. Οι ιδιωτικοί σταθμοί κοιτούν πρώτα απ’όλα την επιβίωσή τους, όχι το κοινό καλό. Γιατί μας τρομάζουν οι όροι «κρατικός», «δημόσιος» και «συνδικάτα»; Γιατί δεν έχουμε στραφεί προς τα δημοψηφίσματα κι αρκούμαστε στις κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις ιδιωτικών εταιρειών για να σφυγμομετρήσουμε την ελληνική σκέψη, τα ελληνικά «θέλω» και «γιατί»;

Τα ελληνικά θέλω και γιατί βρίσκονται ταμπουρωμένα αλλού…

Εμείς εδώ στην ομογένεια πονάμε διπλά με το κλείσιμο της ΕΡΤ. Ήταν η μοναδική γραμμή επικοινωνίας με την μητέρα Πατρίδα. Ο ελληνισμός της διασποράς, ο οποίος βάλλεται από παντού και αντιστέκεται στην αποδόμηση της ταυτότητάς μας, η οποία εδώ και δεκαετίες συντελείται μέσα από τις κατινίστικες εκπομπές και η αλήθεια είναι πως η ΕΡΤ υπήρξε πολλές φορές ένας μικρός φάρος για όλους εμάς… Κρατιόμαστε από το κυπριακό κανάλι, το οποίο ευτυχώς μεταδίδεται ακόμη εδώ. Ενάντια στον κοινωνικό και πολιτικό στραβισμό! Με αγάπη και σεβασμό στην «ελληνικότητα», όπως την όρισε ο Σεφέρης.

Είναι αναμφίβολα κρίσιμες οι στιγμές, βρισκόμαστε σε κομβικό σημείο για τον Ελληνισμό. Ας σταθεί τούτη η φασιστική πράξη, ένα ακόμη από τα πραξικοπήματα των τελευταίων δεκαετιών, ως η στιγμή της αλλαγής πορείας. Ποιος είναι ο ρόλος της ΕΡΤ; Ποιος είναι ο δικός μας ο ρόλος; Τι δηλώνει αυτό το «μαύρο», τι δηλώνει η καταστολή;

Η ΕΡΤ δεν είναι μόνο το εμετικό «Στην Υγειά μας». Δεν είναι η Eurovision. Ούτε η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Αλλά η EΡΤ είναι μια τρανή απόδειξη πως υπήρξε κι αυτή μια μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, μια μικρογραφία του Κυνοβουλίου, όπου όπως εκεί έτσι και στην ΕΡΤ τα μεγάλα κεφάλια διοικούν και οι αυλικοί ακολουθούν. Ρουσφέτια, οικογενειοκρατία, παχυλοί μισθοί κι αρκετοί κηφήνες. Όπως φυσικά κι άνθρωποι με μεράκι για τη δουλειά τους. Άνθρωποι με όνειρα, όπως όλοι εμείς.

Φοβάμαι για το αύριο κι όλα όσα αυτό θα φέρει, ένα αύριο όπου γελοίοι, τραμπούκοι, βολεμένοι και ημιμαθείς αυξάνουν τη δύναμή τους… η ΕΡΤ κι όλα όσα την αφορούν ανήκει σε ένα ακόμη επικοινωνιακό παιχνίδι. Χρησιμοποιείται και χρησιμοποιήθηκε εδώ και χρόνια για τον καθορισμό της πολιτικής ατζέντας. Σημασία έχει να είμαστε αρκετά νηφάλιοι και να δούμε τι κρύβεται πίσω από την ΕΡΤ, πίσω από την ομίχλη.

Νευρίασα ακούγοντας από κάποια αναμετάδοση της ΕΡΤ πως «το δάκρυ που χύθηκε στην ΕΡΤ ήταν το δάκρυ των 1.5 εκατ. ανέργων» (Κυριακή ξημερώματα, μεσημέρι εδώ στην Αυστραλία)… Η ΕΡΤ θα έπρεπε εδώ και χρόνια να δείχνει εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο τα γεροντάκια τα οποία λόγω της πενιχρής σύνταξης ψάχνουν για φαγητό στα σκουπίδια. Η ΕΡΤ δεν έκανε καμία κατάληψη ή προσπάθεια αντίστασης, όπως και οι εκπαιδευτικοί, στα βιβλία ντροπής της Ρεπούση επί Διαμαντοπούλου!

Η ΕΡΤ ποτέ δεν έδειξε την ζωή των παιδιών κι όλων εμάς που τα μεγαλώνουμε στα ορφανοτροφεία! Την Ελλάδα πλέον μπορώ να την παραλληλίσω με ένα απέραντο βομβαρδισμένο ορφανοτροφείο, με τα κακομαθημένα κι απογοητευμένα παιδιάκια του, με κακούς κοινωνικούς λειτουργούς που δεν τους έδωσαν την απαραίτητη φροντίδα κατά την διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν της ενηλικίωσής τους, με μια κρίση που δεν κατάφερε να ενώσει τους μικρούς και μεγάλους τροφίμους του ώστε να χτίσουν κάτι καινούριο από την αρχή…

Όλα τα προβλήματα ξεκινούν από τη γενικότερη κακοδιαχείριση τούτου του τόπου, δε ξεκινούν και δεν τελειώνουν από την ΕΡΤ. Ούτε απλά από το δημόσιο τομέα. Αφεθήκαμε να γίνουμε μια κοινωνία δυο ταχυτήτων τα τελευταία χρόνια, ειδικά από το 2007/8 κι έπειτα, με τους δημόσιους υπαλλήλους από την μια και τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα και τους ανέργους από την άλλη. Βγάζοντας το ελληνόμετρο, κολλώντας ταμπέλες. Μετρώντας πόσο δεξιός, πόσο αριστερός, πόσο φασίστας, πόσο αναρχικός ήταν ο διπλανός μας.

Τότε που δεν κατεβήκαμε στις φοιτητικές πορείες, επειδή δεν είχαμε φοιτητή στην οικογένειά μας. Τότε που αρνηθήκαμε να στηρίξουμε τους οδηγούς ταξί και φορτηγών, επειδή δεν μας αφορούσε το θέμα. Κι όσο εμείς αναλωνόμασταν στις αναμεταξύ μας μάχες, κάποιοι έτριβαν τα χεράκια τους. Η διάσπαση και η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο…

Μην καλλιεργείτε την ανθρωποφοβία και τον κανιβαλισμό – η επιβίωσή μας δεν εξαρτάται από την επιβολή μας πάνω στον διπλανό μας. Η ικανότητα των πολιτικών να διαχειρίζονται την χώρα συνδέεται άμεσα με την έλλειψη στρατηγικού σχεδίου για τη χώρα – όλο το σχέδιο που εφαρμόστηκε ήταν λάθος εξ’αρχής. Με την ύφεση δεν θα μπορέσεις ποτέ να φέρεις ανάπτυξη, όσο κι αν αυτό ευαγγελίζονται κάποιοι.

Μια επιχείρηση που δεν πάει καλά, δεν κλείνει εν μια νυκτί, χωρίς να γίνουν προσπάθειες να βρεθούν βιώσιμες λύσεις. Το χουντικό μοντέλο της Βουλής δεν δουλεύει, γιατί να μη το κλείσουμε τότε και το ίδιο το μπουρδέλο αυτό να ξεμπερδεύουμε μια ώρα νωρίτερα δηλαδή; Βιώσιμες λύσεις υπάρχουν, κατάλληλα πρόσωπα μπορούν να βρεθούν, το θέμα είναι ΠΟΙΟΥΣ δε συμφέρει να εφαρμοσθούν αυτές οι βιώσιμες λύσεις… Βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε-έξι…

Να είναι ΤΩΡΑ η αρχή; Πόσο μα πόσο θέλω να το πιστέψω… Δεν είναι πιο όμορφη άδεια η Βουλή; Οι πολιτικοί θα έπρεπε να βρίσκονται στον δρόμο, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Εκ περιτροπής, δουλεύοντας στην Βουλή τα Σαββατοκύριακα, με επιδόματα τα οποία θα καλύπτουν μοναχά τα έξοδα μετακίνησης και γραμματειακής υποστήριξης, υπηρετώντας το λειτούργημά τους και διατηρώντας την θέση που είχαν προτού αποφασίσουν να πολιτευτούν κατά την διάρκεια της εβδομάδας. Χωρίς ισόβιες συντάξεις…

Το αντάρτικο της ΕΡΤ ξεκίνησε με τις λάθος προϋποθέσεις. Θρηνώ, με όλη τη σημασία της λέξεως, για το ιστορικό αρχείο της. Ο μόνος λόγος που κάνω αυτή την ανάρτηση είναι επειδή εκεί κρύβεται ένα μεγάλο μέρος της ιστορικής μνήμης του λαού τούτου – ενός λαού που συμφέρει πολλούς να ξεχάσει την ιστορία της πατρίδος του.

Όσοι λοιπόν αποφασίσετε να συμπαρασταθείτε στον αγώνα ψυχής μερικών πρώην λειτουργών της ΕΡΤ, να το κάνετε γνωρίζοντας για ποια ιδανικά και ποιες αξίες μάχεστε. Κι όχι φυσικά για την Στάη, τη Χούκλη, τη Τσουκαλά… Στην Υγειά κανενός λοιπόν από δαύτους τους οι οποίοι συντηρούσαν ένα κράτος εν κράτει, εκείνο των μεγαλοδημοσιογράφων και της παραπληροφόρησης, εδώ και δεκαετίες. Για τα παραπάνω, γράφω κι εγώ.

Το πιο σημαντικό, να σταθούμε πλάι στους αστυνομικούς, εάν βρεθούν αυτή τη φορά στο δρόμο μας… και να αναλογιστούμε πως τόσα χρόνια, κι αυτοί κι εμείς, με την συγκατάβαση μας όσο και την ανοχή μας υπήρξαμε και συνεχίζουμε να είμαστε όργανα του ίδιου συστήματος. Το μίσος, η οργή και η απαξίωση προς τους πολιτικούς ας μην αμαυρώσει καμία άλλη μελλοντική πορεία. Ας μην τους δώσουμε άλλη δύναμη!

Αδυνατώ να πιστέψω πως οι μεγαλοδημοσιογράφοι των δεκάδων χιλιάδων ευρώ ανά μήνα συμπαραστέκονται στους μικροσυμβασιούχους συναδέλφους τους! Ακόμη και με αυτά τα λάθος θεμέλια, μπορούμε να γράψουμε το δικό μας success story, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το success story της κυβέρνησης Σαμαρά. Όπως μόνο εμείς ως λαός ξέρουμε να γράφουμε.

Έστω και μέσω μιας παρτίδας τάβλι, σε κάποιο στέκι αστέγων στην καρδιά της Αθήνας!

Μην κοιτάς την απόγνωση, να μετράς την Ελπίδα.

Συγχώνευσαν σχολεία, βιβλιοθήκες, υπηρεσίες. Ας μην τους αφήσουμε να συγχωνεύσουν τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας, να μη γίνουμε δυο ακόμη αράδες σε κάποιο μελλοντικό βιβλίο ιστορίας! Δεν γίνεται να συγχωνευθούν τα όνειρά μας, ας μην το επιτρέψουμε!

Το καλύτερο μοντέλο τηλεόρασης είναι ίσως αυτό της τελευταίας εβδομάδας. Θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι, κι ο λαός, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων; Αυτοδιαχείριση, προσωπικές πρωτοβουλίες με πιο λαϊκό, πιο ανθρώπινο, πιο ελληνικό στοιχείο.

Έως το επόμενο Σαββατοκύριακο, όπου θα γράψουμε από το Wheeler Center, συμμετέχοντας σε ένα Συμπόσιο για τον ποιητή της Διασποράς, τον Καβάφη, σας αφήνω με αυτές τις ξενιτεμένες σκέψεις από την καρδιά της Μελβούρνης… και αυτή τη ζωγραφιά που δανείστηκα πριν από λίγο καιρό για το προσωπικό μου αρχείο από ένα μικρούλι στο ελληνικό σχολείο μας.

Άσκηση για το σπίτι:

Πάρτε ένα κομμάτι χαρτί. Θυμηθείτε τα καλοκαίρια των τελευταίων ετών στην πατρίδα μας. Καταγράψτε όσα γεγονότα μπορείτε να θυμηθείτε. Από «φωτιές», νομοσχέδια με κλειστή τη Βουλή, ειδήσεις που δεν ακούστηκαν. Διακοπές των υπουργών, ανέμελες βόλτες με τα δίδυμα, ποδηλασία και κολύμβηση από το Giorgo μας, τα μπάνια του λαού, τα κλαμπ της Μυκόνου… Αναβαθμίσεις ή υποβαθμίσεις σε οίκους ανοχής, συγγνώμη, αξιολόγησης ήθελα να γράψω. Γεγονότα Ελληνικά, έπειτα Βαλκανικά και τέλος Ευρωπαϊκά. Τα αντιρατσιστικά, τα ρατσιστικά, τα τριτοκομματικά και τα της αντιπολίτευσης. Αναλογίσου τι έχασες κατά την διάρκεια των διακοπών… Πέτα το χαρτί στην τουαλέτα, τράβα το καζανάκι, θάψε τους. Αλλά μη ξεχάσεις ποτέ τις διαπιστώσεις σου. Θα σε συντροφεύουν μια ζωή…