Το κλείσαμε, γυναίκα!

Για τα «αρραβωνιάσματα» της αδερφής μου σας έχω μιλήσει και στο παρελθόν. Για τον «Γιαννάκη» όμως, όχι. Που λες ο «Γιαννάκης» είναι το υποτιθέμενο μωράκι που «κυοφορεί» η αδερφή μου με την «αρραβωνιαστικιά» της. Τώρα πώς γίνεται να κυοφορεί μη με ρωτάς! Το περίεργο δεν είναι απλά αυτή η υποτιθέμενη κυοφορία, με την οποία μας έχουν ζαλίσει τον έρωτα, αλλά η διάρκειά της! Κρατάει περίπου δυο χρόνια, όσο δηλαδή και η γνωριμία τους..

Και να σου τα σχέδια για τη φάρμα στην εξοχή, να μας τρέχουν και τα δυο τα σόγια στην άλλη άκρη του νομού, να συζητάνε για το στάδιο της εγκυμοσύνης, να ψωνίζουν ρούχα για τον «Γιαννάκη», να πηγαίνουν παντού μαζί κι όλα εκείνα τα βαρετά που κάνουν τα ζευγάρια αλλά και τα «ζευγάρια»!

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι περπατά με την κοιλιά να εξέχει προς τα μπροστά -καλά, αυτό ΔΕΝ είναι λόγω της εγκυμοσύνης βέβαια- η βαρεμένη. Όχι, αγαπητέ αναγνώστα, όταν λέω βαρεμένη δεν εννοώ βαρεμένη, αν και δεν το αποκλείω κι αυτό! Στην Κρήτη βαρεμένη λέμενε την εγκυμονούσα!

Που λες.. όσο εγώ ξενυχτούσα πάνω από τα βιβλία μου, την εξεταστική, τη δουλειά, το ερευνητικό μου έργο και ετοιμαζόμουν για ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.. το Αγριμακέϊκο μηχανοραφούσε πίσω από τη πλάτη μου. Ύπουλες μετακομίσεις κέτσι!

Καθόμανε που λες τις προάλλες αγκαλιά με τα βιβλία μου και πήρε το αυτί μου το «ζευγαράκι» τσ’Αγίας Παρασκευής, μεγάλη η χάρη τζη, να λέει:

Αδελφή: Ναι, είναι υπέροχο! Μέχρι και χώρο για τη κούνια του «Γιαννάκη» θα έχουμε!

Αρραβωνιάρα: Το κλείσαμε, γυναίκα!

Αγαπητέ αναγνώστα, σε παρακαλώ να σταθείς εδώ, διότι ο καθένας θα προσπερνούσε αυτή την ηλίθια και χιλιοειπωμένη συζήτηση. Αλλά εγώ που τις ξέρω καλύτερα απ’όλους, αυτές και δεκάδες άλλους ασθενείς με ψυχικά νοσήματα, ξέρω να ξεχωρίζω τα φωτεινά διαλείμματα εξυπνάδας κι ειλικρίνειάς τους..

Σμπάθα με, αναγνώστα, αλλά κάπου εκεί άρχισα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όπως κάθε άνθρωπος στη θέση μου. Μετά το ατύχημα με το πόδι, εγώ και οι μετακινήσεις έχουμε ένα θέμα. Θες η εξεταστική, θες το διάβασμα, θες το κέντρο με τα παιδιά που είναι στην άλλη άκρη της πόλης (Αθήνα-Κόρινθος ένα πράμα..), θες η έρευνα στη σχολή, θες η δουλειά, θες ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ.. καταλαβαίνεις να’ουμ!

Κόλπος μου ήρθε όταν το άκουσα!

Κάτσε, Αγριμιώ, να σου εξηγήσω..

Τι να μου εξηγήσεις κέτσι ρε συ; Εσείς θα μου το κλείσετε το σπίτι!

Μα δεν μένεις εδώ, δε θεωρήσαμε απαραίτητο να σε ρωτήσουμε.

(Κάπου εδώ στο μυαλό της Αγριμιώς παίζονταν σκηνές από την Καλημέρα Ζωή και τον Αστυνόμο Θεοχάρη..)

Ποιος δεν μένει εδώ κέτσι ρε συ;  (Η Αγριμιώ κατεβάζει ένα-ένα τα βιβλία της από τα ράφια.. Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Καζαντζάκης, Μπουκόφσκι..) Τα βλέπεις αυτά; Ξέρεις τι είναι αυτά για εμένα; Πάνω που τα περιμάζωξα και τους βρήκα ένα σπιτικό, μια στέγη αγάπης, πάτε να μας πετάξετε όξω από την παράγκα; Γιατί μου το κάνεις αυτό;

Δεν φτάνει που’χω το Αόρατο Χέρι της Αριστέας συνεχώς από πάνω μου, μη φας το ένα, μη φας το άλλο.. έχω και μετακόμιση από πάνω την ώρα που γράφω, γράφω, γράφω και τα βιβλία μου πρέπει να φλερτάρουν διαρκώς με το πάτωμα και το κρεβάτι!