Οι μικρές μου πυξίδες..

Σεπτέμβρης του 2009. Η Αγριμιώ στα πρώτα της βήματα..

Ναι, γιορτάζουμε! Με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη. 

Με εκείνο το γλυκό μαράζι που σε πιάνει όντες αναπολείς..

Τις πόλεις από τις οποίες πέρασες – και τα χωριά, τ’άγρια, τ’ανήμερα, τ’ανυπότακτα, τ’αδούλωτα – αυτά που σημάδεψαν το Είναι σου..

Τους ανθρώπους π’αγάπησες – κι εκείνους που έχασες.

Αυτούς που άφησες πίσω – κι εκείνους που κέρδισες εδώ.

Τα μέρη τα τόσο αγαπημένα που θες διακαώς ν’αναπνεύσεις.. 

Και που η σάρκα σου ποθεί όσο τίποτε άλλο σε τούτη τη ζήση..

Σεπτέμβρης του 2010. Του 2011. Του 2012. Του 2013.

Με πτυχιακές.

Εξεταστικές.

Αγάπες τηγανητές.

Μετακομίσεις στο εξωτερικό.

Αναβολές.

Πτυχία.

Συνέδρια.

Κι εκείνες οι εργασίες – με την διάσημη πλέον στάμπα.

Που ποτέ δε θα σταματήσω να παραδίδω.

Θέλω να είμαι ελεύθερη!

Τ’ακούς;

Και παιδιά.

Μπόλικα παιδιά.

Εκείνο το μικρό παιδί μέσα σου.

Κι εκείνα στα νεκροταφεία.

Που σπάραξες όταν τ’αποχαιρέτησες.

Άσχημο πράγμα ο Αύγουστος.

Αλλά κι άλλα παιδιά..

Σε κέντρα.

Σε σχολικές αίθουσες.

Και σε παιδικές χαρές. Κυρίως τα Σαββατοκύριακα..

Κακοποιημένα παιδιά.

Ορφανά παιδιά.

Παιδιά με εθισμούς.

Κι ελπίδες.

Χρώματα. Κι άδειες κατοικίες που σιγά-σιγά έκαμες σπίτι.

Για τα παιδιά.

Απλώνοντας το χέρι..

Και το ίδιο το σπίτι.

Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι.

Το τόσο πένθιμα χαρούμενο.

Το τόσο λευκό από χλωρίνη.

Και η κουζίνα.

Χώρος αγάπης πλέον.

Με μυρωδιές.

Γέλια.

Και τα πράγματα.

Αυτά που έφερες μαζί σου.

Για να σου θυμίζουν.

Την κυκλική πορεία της ΖΩΗΣ.

Πως επιστρέφεις εκεί από όπου ξεκίνησες.

Κι όνειρα.

Πολλά όνειρα..

Που δε μοιράστηκα με κανέναν.

Για να μην χάσουν τη μαγεία τους.

Αλλά εκτός από τα όνειρα, δεκάδες μικρά αστεράκια.

Πολύτιμα. Φωτεινά. Μοναδικά.

Εσείς.

Τα βότσαλα στη λίμνη.

Βαρκούλες ελπίδας, αγάπης, χαράς, υπομονής, φιλίας.

Που ταξίδεψαν από την άλλη άκρη.

Κάπου εκεί και η Αγριμιώ.. 4 χρόνια διαδικτυακής παρουσίας..

Σεπτέμβρης του 2009. Η Αγριμιώ στα πρώτα της βήματα..

Από εκείνα τα ταξίδια-πλοία πίσω στο χρόνο στα οποία συχνά μπαρκάρω…

Κι εσείς εκεί.

Οι μικρές μου πυξίδες.